Rietblazer houdt van improvisatie

Interview en tekst: Annie Oude Avenhuis - 5 januari 2017

‘Er is altijd een plek in de muziek, waar het niet duidelijk is, wat er moet gebeuren. Voor mij is dát het meest interessante moment, want dat geeft ruimte aan improvisatie.’ De NTR maakte een jazz portret: “Altsaxofonist en klarinettist Michael Moore wordt wereldwijd geroemd om zijn prachtige toon en rijke muzikale fantasie.” Hij is lid van Instant Composers Pool (ICP) Orchestra en leidt zijn eigen bands. In 1986 wint hij de Boy Edgar prijs. Hij is docent aan het conservatorium van Groningen en Amsterdam.

Klarinet
‘We hadden heel veel instrumenten thuis: piano, klarinet, altsaxofoon en marimba.’ Zijn moeder kent alle liedjes van Frank Sinatra en heeft veel interesse in beeldende kunst. Zijn vader is muzikant en muziekleraar.
Michael speelt thuis altijd piano. Met klarinet begint hij op zijn achtste. Hij vertelt over zijn eerste klarinet lessen: ‘Ik kwam huilend terug, het voelde alsof ik alles verkeerd deed en toen ben ik gestopt.’ Van zijn tiende tot zijn vijftiende heeft hij een hele leuke en boeiende klarinet docent. Op school merkt hij dat de klarinet niet hip is. Hij stapt over op de saxofoon, vooral omdat hij dan in bands kan spelen.

Jaren’60 in Amerika
In de muziek bestaat nog veel apartheid in de zestiger jaren. Het is de tijd: “De blanke ontdekt de blues.” ‘Ik had wel ervaring met zwarte muziek, maar niet met rhythm & blues; er was geen radio zender voor. In Boston studeert hij piano bij Jaki Byard. Hij speelt ook nog steeds altsaxofoon en ontdekt: ‘als ik altsax speel, dan kan ik met hele goede pianisten spelen.’ De directeur van het conservatorium, Gunther Schuller, vraagt hem om klarinet te spelen. ‘Ik ben heel blij dat hij dat deed. Er ging een andere wereld voor me open.’ Maar hij voelt zich niet thuis in de jazz wereld in New York. Zijn broer Gregg, die in Nederland woont, vraagt hem naar Nederland te komen. Samen met zangeres Jodi Gilbert, zijn vrouw, vertrekt hij naar Nederland. 

Composities 
Al vrij snel speelt hij met verschillende Nederlandse ensembles. Om de kost te verdienen speelt hij piano, klarinet en percussie om dansles te begeleiden. Op dat moment wordt hij gevraagd door theatergroep Baal om muziek van Maurice Horsthuis te spelen. Michael: ‘Ze moesten zeggen dat ik de enige was die dat kon doen. Daarom kreeg ik een verblijfsvergunning voor Nederland.’ Hoe ziet hij zichzelf als componist? ‘Ik schrijf vooral een basis voor improvisatie. Soms schrijf ik een reeks harmonieën, die zichzelf herhalen, waar musici op kunnen improviseren. Daarnaast componeer ik wel eens melodieën en laat medespelers de rest invullen.’ 

Splendor
‘Een ongelooflijk goed model voor muzikanten om te spelen en ideeën te ontwikkelen, want wij hebben zo’n plek nodig.’ Sinds één jaar is hij lid van Splendor. Door hem kan er een ander publiek naar Splendor komen, dat meer geïnteresseerd is in jazz of improvisatie. ‘De luisteraar moet mee gaan in het verhaal; de interactie is van belang.’ Zijn studenten van het conservatorium in Groningen en Amsterdam kunnen ook In Splendor optreden: ‘Al die verschillende muzieksoorten in Splendor, dat vind ik geweldig.’

Onze muziek leeft
‘Een oorverdovend applaus, dat krijgen we bij een concert op The Universidad National de Colombia. We spelen verschillende soorten jazz en geïmproviseerde kamermuziek. Het Instant Composers Pool Orchestra  is uitgenodigd om een gratis concert voor studenten te geven, omdat de universiteit 150 jaar bestaat. Voor ons is het totaal onverwacht om voor zo’n jong en enthousiast publiek te spelen. Ik vind het een hele mooie concertzaal met 1600 stoelen. Maar er zijn wel 1800 mensen binnen en buiten staan nog eens 1000 mensen. Ze zijn heel nieuwsgierig: ze weten niet wat ze gaan horen, maar ze zijn wel heel open om te luisteren. We krijgen het gevoel dat we muziek hebben ontwikkeld, die tijdloos is. En onze manier van spelen spreekt hen ook aan. Dat zou in Nederland niet kunnen gebeuren. Het was een soort expressie van liefde van die mensen.’