LOADING

Dave Kutz

Tuba Player at Amsterdam's hotspot for musical discovery

Veel mensen kennen de tuba niet

Interview en tekst: Annie Oude Avenhuis
20 maart 2018

De Canadese Dave Kutz is geboren in Toronto.  Als solo tubaïst speelt hij in het Nederlands Philharmonisch Orkest. Dave geeft recitals in binnen- en buitenland. In 2015 presenteert Dave zijn debuut CD Pure Imagination. Het tijdschrift Luister waardeert het met een 9. Hij doceert aan het Conservatorium van Amsterdam, geeft masterclasses en coacht de kopersecties van een aantal orkesten. Waarom is hij naar Nederland gekomen?

Sousafoon
Als hij zes jaar is krijgt hij een gitaar van zijn vader. Hij leert grepen op de gitaar en noten lezen; hij krijgt les in country en western, de muziek waar zijn ouders ook van houden. Klassiek gitaar volgt later. Echter, zijn oudste broer speelt euphonium in de fanfare en gaat op tournee. ‘Ik wilde ook mee.’ Een gitaar hoort niet in de fanfare, hij moet iets anders leren spelen. ‘De beste vriend van mijn broer speelde sousafoon, een tuba speciaal ontworpen om tijdens het lopen of marcheren te bespelen. Dat is indrukwekkend, als je klein bent, met een heel groot geluid met heel veel lawaai.’ Dat lijkt hem wel wat. In korte tijd leert Dave sousafoon spelen. Hij is dertien als hij lid wordt van de Burlington Teen Tour Band; Canada’s oudste en grootste marching band. Hij mag mee op tournee, in binnen- en buitenland.

Tournee
Wat doet hij in de marching band? ‘We moesten alle muziek uit het hoofd leren spelen, maar ook leren marcheren, ritme en drums oefenen, signalen onthouden en figuren lopen. Ik vond het heel interessant om op tournee te gaan. We gingen naar geweldige plekken in het buitenland en sliepen in gymzalen. Het is een combinatie van fitness, reizen, muziek maken en sociale contacten; ik wilde niks anders.’ Het kost veel voorbereiding. Zijn ouders helpen mee met de organisatie: zijn vader is chauffeur en zijn moeder is verpleegster en zorgt voor de kinderen. Dave heeft een hechte vriendenclub van vijf jongens, die elkaar om de vier dagen zien. ‘Opeens was het over. Toen ik zestien was gingen we verhuizen omdat mijn vader een nieuwe baan kreeg. Dat vond ik vreselijk. Tuba spelen ging wel gewoon door. Gelukkig had ik een hele goede docent, die mij begeleidde op de piano. Hij stimuleerde mij om muziek te gaan studeren aan de Queens University bij Nicolas Atkinson.’

Doctor of Music
Dave verhuist naar Amerika om tuba, pedagogiek en muziekwetenschappen te studeren. Hij studeert in Chicago bij Arnold Jacobs en Rex Martin. Hij doet zijn bachelor, master en promoveert in Music Performance en Music Pedagogy. Hij schrijft een boek over de bijzondere pedagoog en tubaïst Arnold Jacobs, geboren in 1940. Vanaf zijn 27ste geeft hij les aan studenten. Hij heeft nog steeds contact met oude docenten en vindt het fijn om ze af en toe te bellen om advies te vragen. Hoe komt hij in Nederland? ‘Een vriend weet dat ik in een orkest wil spelen. In Hilversum is een orkest met een baan voor een tubaïst. Via een auditie heb ik die baan gekregen. Ik heb een heel nieuw leven in Nederland.’

Splendor
De samenwerking met collega’s bij Splendor geeft hem veel energie. ‘De tuba is niet zo bekend als soloinstrument. Veel mensen kennen de tuba niet. Ik wil graag een OctubaFest organiseren waar we onder andere samenwerken met het conservatorium van Amsterdam. We geven tuba recitals en masterclasses voor leerlingen en publiek. Alles rond de tuba is in beweging.’

Jubileum Marching Band
De Marching band bestaat 70 jaar. Ik krijg een uitnodiging van vrienden van vroeger, Ron Wilk en Steve Butterworth. Samen met mijn vrouw Dominique Slegers ga ik naar het jubileumfeest. Ze willen graag dat ik mee speel in de band, maar ook dat ik een solo speel. Ik speel het stuk Czardas van de Hongaarse componist Vittoria Monti, dat zeven minuten duurt. We gaan naar de repetitie en spelen samen. De dirigent is inmiddels 75 en kent mij nog. Ik vertel dat ik in Nederland in een orkest speel. “I remember you, you were very good.” Vroeger was ik één van hen. Ik ben één van de weinigen, die professional is geworden. Al mijn maatjes van toen zijn er. De kinderen van mijn vrienden spelen ook in de band en lijken precies op hun ouders. Het grote theater is helemaal vol met mensen die ik ken. Ik zie een vrouw en herken mijn vriendinnetje van twaalf, waar ik verliefd op was. Die avond speel ik op een Yamaha tuba en de directeur van de instrumentenbouwer uit Japan is er ook, als sponsor van instrumenten, reizen en evenementen. Via Steve ontmoet ik hem. Ik spreek een beetje Japans en we hebben leuk contact met elkaar. Dan speel ik mijn solo en krijg veel applaus en knuffels van de dirigent. Ik zie de jonge gezichten en herken mezelf als een jongen van die leeftijd. De volgende dag geef ik een masterclass aan jonge tuba spelers. Dat is het slot van het jubileum weekeinde. Het was fantastisch om iedereen te zien, een onvergetelijke ervaring.’