Marije Nie

Stappen in je leven

Tekst en interview: Annie Oude Avenhuis
1 maart 2016

Tapdans is muziek, dat is de bron. Marije Nie was advocaat en werd tapdanser. 'Na vijf lessen wist ik al: dit is mijn instrument.' Welke weg legt zij af om tapdanser te worden? Ze maakt muziek met haar voeten. Als buitenstaander stapt ze de wereld van muziek, theater en film in en zoekt verbinding. Ze soleert met Symfonieorkesten en speelt kamermuziek. Zij is een zoeker van een nieuwe taal en een vinder: 'als je niet beweegt, dan leef je niet.' Wie is die vrouw, op zoek naar contact en persoonlijke bezieling?

Geen muzikaal nest
Als kind woont ze in Londen en krijgt vanaf haar 5e pianoles. 'Ik kon wel de hele middag spelen, maar ik oefende niet. Ik wist dat ik geen pianist kon worden.' Ze bespeelt allerlei instrumenten: viool, trompet, gitaar en op haar 18e vraagt ze haar ouders om een accordeon in plaats van haar rijbewijs. Ook dat is het niet. Eigenlijk heeft ze de hoop opgegeven dat ze een instrument zal vinden dat bij haar past. 'En tapdansen vond ik tuttig, dat hoorde bij een musical of in een film.'

Rechtenstudie en tapdansen
Tijdens haar studie rechten voelt ze zich een buitenstaander, maar rechtsfilosofie en vrouwenstudies vormen haar denken. Ze volgt een taples bij het cultureel centrum van de universiteit. 'Het klikte meteen: fysiek paste tapdansen bij me, maar ook de vragen en beelden die het oproept, zowel om te zien als om te doen.' Peter Kuit is de beste leraar die ik kon treffen. Zijn inspiratie en wijsheid waren heel bijzonder, naast de techniek.' Het is een manier van leren, met nabijheid en contact, met passie en meesterschap. De mens is de schakel in het doorgeven. 'De muziek kwam terug in mijn leven. Je kan écht oud worden in deze dans: Buster Brown is één van mijn helden. Hij was 83 toen ik les van hem kreeg.'

Opleiding tot musicus
Hoe is Marije van tapdanser musicus geworden? Een officiële opleiding voor tapdansers is er niet, dus ze kiest haar eigen weg. Jarenlang gaat ze naar zoveel mogelijk jamsessies. 'In het begin stopten de musici als ik begon te dansen. Dan vroeg ik: kan de bas alsjeblieft blijven spelen?' In het Bimhuis volgt ze vier jaar lang, elke week improvisatie workshops bij Arnold Dooyeweerd. 'Hij is een waanzinnige muzikant en een heel goede leraar: een bevlogen man die met hart en ziel alles geeft voor mensen die musiceren. Als onderzoekers waren we samen op pad om een nieuwe taal uit te vinden.' Ze maakt haar entree in de klassiek wereld met het Symfonieorkest van Milaan. Ze staat naast de dirigent en tijdens de repetitie vergeet ze te dansen, omdat de klank van de violen zo overweldigend is.

Splendor
De leden van Splendor zijn enorm belangrijk. Hoe kunnen we onze leden leren kennen? Marije heeft een suggestie: organiseer werksessies met het publiek rond een bepaald thema, dat werkt heel mooi. Splendor is een avontuur. En een avontuur is niet altijd eenvoudig. De grootste kracht van Splendor ligt in de ontmoeting tussen de musici. Door het persoonlijk contact kunnen er ideeën ontstaan in een nieuwe muzikale wereld. Het is een plek waar je als musicus altijd iets kan doen.

Istanbul, het Gezi park    
'Een film maken over de stappen die je zet in je leven: dát wilde ik samen met Eva Stotz, een filmregisseur uit Berlijn. Het gaat om de poëtische stappen van de tapdanser én de functionele stappen, die we dagelijks maken. Intuïtief kiezen we voor Istanbul: de stad van kruispunten, twee continenten, traditioneel én modern. Een maand nadat we klaar zijn breekt een massaal protest uit in Istanbul, en we vliegen terug om door te filmen. Onze vrienden zitten allemaal in het Gezi park en wij willen hen steunen. Op elk moment kan de politie de aanval met traangas inzetten. Iedereen is bang, ik ook. Het Taximplein is ontruimd en de lege ruimte ligt voor ons. Iedereen wacht en is lam gelegd door de dreiging. Ik zoek een plek om te tappen en zie de barricarde tussen politie en het park, met een grote rode (Turkse) vlag erachter. Als we beginnen zijn de omstanders bezorgd, de taps klinken als geweerschoten.  Het spel, het ritme en de beweging maakt dat we niet meer bang zijn. Letterlijk bouwen we een tegenkracht, zodat er bescherming ontstaat. Ik voel het in mijn voeten en samen met de percussionist en de mensen krijgen we het voor elkaar, het is een krachtig en hoopvol beeld. Het is een iconisch moment in mijn leven.'