Met de harp verhalen vertellen

Interview en tekst: Annie Oude Avenhuis - 23 april 2018

‘Waarom speel je harp? Die vraag van Isabelle Moretti heeft mijn leven veranderd.’ Remy van Kesteren is één van de meest avontuurlijke harpisten van dit moment. Hij treedt op in het Concertgebouw , in Carnegie Hall in New York en wint vele (inter)nationale harpconcoursen. In 2016 krijgt hij de Nederlandse Muziekprijs. Remy: ‘Ik was bezig met het najagen van een droom, die niet van mij was’. Een zoektocht leidt naar zijn eigen compositie en eigen band.

Ierse volksmuziek
Remy is vijf jaar. ‘Mijn moeder speelde fluit en luisterde veel naar Ierse volksmuziek waar ik veel harp hoorde. Dat vond ik prikkelend en erg mooi. In de tuin bij een vriendin zat ik op de schommel en ik hoorde haar harp spelen. Ik herkende de klank en rende naar boven. Ik zag een kleine Keltische harp en vond het zeer indrukwekkend. Ik wil harp spelen.’ Remy vertelt dat hij een druk kind was , de harp gaf hem rust. Het is een soort meditatie, hij kan er alles in kwijt. ‘Ik ben me bewust van alles om me heen, gedachten passeren, alleen de muziek doet er toe. Dat is zo’n magisch iets. De harp is echt een vriend.’

Overgang naar klassiek
Vanaf zijn zesde jaar krijgt hij les van Lous Slingerman. Zij legt een link tussen fantasie en muziek. Remy: ‘Ierse muziek staat bol van de verhalen. Dan speelde ik een stukje over een koning en vroeg Lous mij: maar hoe klinkt het als de koning verdrietig is? Dat waren de heerlijkste lessen ooit, zonder noten. Drie jaar lang heb ik puur auditief gespeeld.’ De overgang naar klassiek vind hij lastig, etudes oefenen niet leuk. Erika Waardenburg geeft hem veertien jaar les. ‘Zij heeft mij alles geleerd. Ze was een hele goede pedagoog en zag precies wat ik nodig had.’ In 2012 studeert hij cum laude af aan het conservatorium in Amsterdam. Daarna gaat hij op tournee en reist de wereld over. Dat is een verwarrende tijd. Wat wil hij zelf?

Droom en album
‘Sinds mijn afstuderen was ik bezig een droom na te jagen, die niet van mij was. Ik was de nieuwe belofte van de harp en dacht dat ik een soort Janine Jansen van de harp wilde worden. Ik speelde op verzoek allerlei grote werken met grote orkesten, op steeds grotere podia, maar daar ligt mijn hart niet. Ik ben er rigoureus mee gestopt’Hij is klassiek geschoold en houdt veel van andere stijlen: Ierse volksmuziek, pop, jazz, improvisatie en wereldmuziek.’ Welke nieuwe stap heeft hij gezet? In 2014 werkt hij met Hans van Manen aan een nieuw ballet, ‘Dances with Harp’. Hij componeert zijn eigen muziek en heeft een eigen band. In 2016 brengt hij zijn eigen album uit: ‘Tomorrow Eyes. Zijn wens? Geluk ervaren op het podium!

Splendor
Van Kesteren: ‘Voor mij is Splendor de plek voor het experiment. Muzikanten met allerlei achtergronden die op zoek zijn naar hun eigen taal. Wat mij betreft is dat het DNA van Splendor en daarom kom en speel ik er graag.’

Werk voor harp, band en orkest
‘Ik ben gefascineerd door Isabelle Moretti, zij is één van de beste harpistes ooit. Vanaf mijn tiende droom ik erover om voor haar te spelen. Een paar jaar later ontmoet ik haar in Parijs. Ze vraagt me: “Waarom speel je harp?” Dat is de meest essentiële vraag, die veel in gang heeft gezet. We hebben drie uur gepraat over het leven, over muziek en over allerlei dingen die er toe doen. Moretti moedigt mij aan om te leven. Op dit moment (2018) ben ik een nieuwe, meer eigentijdse weg ingeslagen. Ik ontmoet Ernst Meisner, een jonge choreograaf. We worden aan elkaar gekoppeld om een dansvoorstelling met muziek te maken. Hoe pakken we dat aan? Het valt hem op dat mijn inspiratie persoonlijk is. Samen met tien dansers gaan we uit eten om elkaar te leren kennen. De vraag, die voor mij zo belangrijk was, stel ik ook aan hen. “Waarom dans je?” Het is een universele vraag. Ik heb mooie gesprekken met de dansers. In de studio zitten we één uur apart met iedereen. Soms wordt er gedanst, soms alleen gepraat. Op basis van die verhalen ben ik muziek gaan schrijven. En hopelijk herkennen ze zichzelf in de muziek en voelen een connectie met de muziek waarop ze dansen. Zelf keuzes maken, maakt je sterker als componist. “Impermanence”, werk voor harp, band en orkest ging op 24 maart in premiere.’