LOADING

Julija Hartig

Violinist at Amsterdam's hotspot for musical discovery

Dansen met de viool

Interview en tekst: Annie Oude Avenhuis
20 maart 2017

Julija Hartig is violist en geboren in Novi Sad, voormalig Joegoslavië. Danseres wilde ze worden, maar ze werd violist. Hoe is dat gegaan? Vanaf haar 21ste woont ze in Nederland. Ze is cum laude afgestudeerd. Al zestien jaar speelt ze in het Radio Filharmonisch Orkest. Ze ervaart een magisch samenspel in een Octet én met pianiste Reineke Broekhans. Met haar won ze de derde prijs op een Internationaal Concours voor kamermuziek. Wat is haar motto? 'Altijd op zoek naar verbinding!'

Muzikale familie
Julija komt uit een muzikale familie: haar moeder is een beroemde zangeres, haar vader cellist en componist. Beide werkten in het operahuis in Novi Sad. 'Dat was mijn thuis, in de balletstudio. Van jongs af aan leerde ik alle balletpassen en ik oefende stiekem thuis. Mijn ouders wilden niet dat ik danseres werd. Dat was een teleurstelling voor mij.' Haar vader: 'jij gaat viool spelen.' Zij had geen keuze en dan word je getraind om violist te worden en dat is het!' 'Ik moest me vroeger altijd bewijzen: als enig kind van bekende ouders mocht ik hen niet teleurstellen. Vanaf mijn 5e hoopte ik dat ik weg zou gaan uit Joegoslavië en over de wereld zou reizen.' Inmiddels is ze dol op viool spelen, die passie heeft ze wel gevonden.

Conservatorium
Op haar 15e gaat ze naar het conservatorium. Dan heeft ze alle middelbare school examens al gedaan. Ze is altijd de jongste en is het contact met leeftijdgenoten kwijt. De oorlogsituatie maakt dat ze haar land verlaat. Opeens studeert ze in Rotterdam: 'ik kom uit de Russische school met een streng protocol en vooral veel techniek oefenen. Op het examen kon je zélf bepalen welke stukken je speelde: dat was heel vreemd voor mij.' Ze moet erg wennen in Nederland.  'Ik was anoniem, was alles verloren en moest opnieuw bouwen. Eigenlijk was het oorlog in mijzelf.'

Beweging     
Hoe heeft Julia Hartig de weg naar zichzelf terug gevonden?  'Via mijn lichaam: door het beoefenen van yoga heb ik geleerd focus te vinden, sterker te worden en te ontspannen.' Ze ervaart plezier in de fysieke kant van het vioolspel: 'klank en beweging zijn complementair.' Als je met haar speelt, dan moet je kunnen dansen. Met acht mensen van het Radio Filharmonisch Orkest vormt ze een Octet. Het zijn mensen met hartstocht en passie: samenspelen en dansen met hen vindt ze heel fijn. 'Je luistert, je volgt wat je hoort, je voelt elkaar gewoon. Het gaat precies zoals het hoort. Het is eerlijk.'

Splendor
Wat betekent Splendor voor haar? 'De IJsbreker resoneert voor mij in Splendor: een enthousiast onafhankelijk collectief met veel inspiratie.'  Het is een open podium met 50 invalshoeken: try-outs, uitvoeringen, klassieke en hedendaagse concerten. 'Als ik mijn eigen concerten doe, dan bedenk ik een programma, waar ik een sterk geloof in heb. Bijvoorbeeld, elk voorjaar organiseer ik de Balkan Bolero: dan vier ik de dag dat ik naar Nederland ben gekomen. In 2017 is dat 23 jaar geleden.' Haar droom is om in Splendor avonden te organiseren, waarin de relatie filosofie, kunst en muziek aan de orde komt.

Toeval in het leven
'In 1993 was de oorlog al begonnen in voormalig Joegoslavië. Ik speelde in een kamerorkest, Camarata Academica. Wij kregen een uitnodiging om op een Muziekfestival in de IJsbreker te spelen, muziek uit voormalig Joegoslavië. Het was een wonder dat we een visum kregen. Een geweldige week was het. Ik had contact met mijn oude docent, die inmiddels in Rotterdam werkte. Hij nodigde mij uit om in Nederland te komen studeren. Maar ik moest terug naar mijn land in oorlog. De familie Otto ben ik altijd nog zeer dankbaar: zij hebben een beurs aangevraagd bij de Stichting van Beek. Het ging om vrouwen in een noodsituatie. Na drie zenuwslopende maanden kreeg ik bericht: de beurs was toegekend. Ik was zo blij om uit die oorlog te vertrekken naar een nieuw leven in Nederland. Mijn moeder was als zangeres al naar Australië vertrokken: mijn vader bleef in Joegslavië. Ik liet ook een deel van mezelf achter me. Het toeval bepaalde dat ik naar Nederland kwam: het is een cultuur die dicht bij me staat en dat is geruststellend.'